Belki de şarkı söylemek değildi tek amacım. O kapkaranlık salonun kapkaranlık sahnesinde o tek spot seni izlerken yapmak isteyeceğin son şey belki de 'sadece' şarkı söylemek olacaktır. Düşünürsün o anda... Acaba seyircilerin içinde o da var mı diye, o gözlerimi alan spot gibi acaba o da beni takip ediyor mu diye...
Beklersin içten içe onun da orda olduğunu, seni takip ettiğini, sana hayranlıkla baktığını. Ona kendini göstermek istersin bir şekilde. Bir şekilde onu sevdiğini göstermek istersin o bir sürü kişinin önünde, o bir sürü kişinin ne düşündüğünü önemsemeden. Ve başlarsın şarkıya o da bunu duyuyor o da bunu hissediyor.
Ve daha nakarata gelmeden içini bir korku kaplar. Sanki seni izleyen o spot artık parlamıyordur az önceki gibi, o seyirciler sıkılmışlardır belki gösteriden, ve o aslında orda değildir. Ne seni görüyordur, ne duyuyordur, ne de hissediyordur... Düşünürsün belki bir sokaka lambası altında akşamki randevusu için sevgilisinin onu almasını bekliyordur üstünde kalın bir mantoyla; ya da evinde oturmuş kitabını okuyordur, hikayenin en heyecanlı yerinde bir sonraki sayfaya geçmek için telaşla elini kitabın sayfaları üstünde gezdiriyordur, hafif ışıklı bir odada şöminenin başında; ya da bütün bunlardan habersiz uyuyordur, huzurla gülümsüyordur tatlı rüyasında; belki de arkadaşlarıyla oturmuş sohbet ediyordur sade bir içki masasında, şarkılar söylüyordur ona söylenen şarkılardan habersiz...
Belkilerin sonu gelmeden şarkının sonu çoktan gelmiş olur... Alkış sesleriyle kendine geldiğinde tekrar bir umut doğar içinde, acaba o da orda mıydı, o da görmüş müydü, o da beğenmiş miydi? Bi an bi yüzün gülümser... Kim bilir belki de yanına gelecekti sahneden inince, koşup boynuna sarılacaktı...
Ya da gerçekten o hiç gelmemişti oraya. Görmemiş, dinlememiş, heyecanlanmamıştı... Ama sen yine de umut edersin belki çıkarken onu görürüm belki de tesadüfen ordan geçiyordur diye... Ve sitemkar bir konuşma hazırlarsın kendi kendine, onu tesadüfen orda görünce, belki de amacım sadece şarkı söylemek olmadığı için:
Bakma bir daha,
Bir daha gözlerimin içine bakma öyle,
Bir daha gülümseme öyle gözlerimin içine bakarken,
Boğma beni umutularla.
Bir daha adımı anma,
Her kelimenle nefesini kesme benim.
Sus, sus ki bakmak için sebebim olmasın gözlerine,
Bakıpta boğulmayayım sonsuzlukta.
Sus ki rahatça nefes alayım sesinle büyülenmeden,
Sus ki umutla çarpmasın kalbim.